even op 1 been staan wat ik al 7 jaar doe maar nu op mijn stomp.en dat gaat mij goed af, helemaal geen pijn, en ik kan je niet uit leggen hoe blij ik hier meer ben.
ja hoor hier gaat ze de trap op, ja ja wel even.en dat geeft je een goed gevoel, en ook wel gezegt een kick.
het kost me veel trannen, maar daar heb ik zakdoeken voor.
om die trannen weg te vegen.
en ook nog weer de trap na beneden, ook dit geeft mij een goed gevoel.ik kan de tong wel uit steken na dokter moesker.
wand ik sta hier wel even wat hij zei dat ik maar de dystrofie maar moest acsupteren.
boelshit er is echt wel iets aan te doen maar je moet er iets voor in leveren maar je krijgt er zo veel weer voor terug.
een heel nieuw leven waar je dan alleen maar van kan dromen.
maar ik droom niet, maar ik vecht er voor om weer op bijde benen te komen.
ik heb altijd gezegt ik kom terug, weet niet hoe maar ik kom terug.
en zo heet de afdeling waar ik kom te zitten, wand liggen klingt zo gek wand ik ga er echt niet bij liggen.
maar ik moet aan het werk, en het wordt zekker vechten maar dat heb ik er allemaal voor over.
bas mijn revalidatiearts, hilda mijn revalidatie vriendin en van der duin de instumenten maker en ik en willem en mijn gezin niet te vergeten, zetten ons in voor 100% in om mij weer op de baan te krijgen, maar daar kom ik gewoon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten